Robert Muraine, Popper από το Los Angeles

Αξίζει…

Η ιστορία των πυραμίδων

ΜΕΡΟΣ Α

Η διαφωνία που είχε ξεκινήσει από τον John Anthony West και τον Robert Schoch σχετικά με την πραγματική ηλικία της Μεγάλης Αιγυπτιακής Σφίγγας έχει ήδη εξαπλωθεί στα υπόλοιπα διάσημα μνημεία που μοιράζονται τον χώρο του οροπεδίου της Γκίζας και συγκεκριμένα τις τρεις πυραμίδες που θεωρείται ότι κατασκευάστηκαν από τους Φαραώ Χέοπα, Χαφρίνο και Μικερίνο στη διάρκεια της τέταρτης Δυναστείας. Χτίστηκαν αυτές οι πυραμίδες μόλις πριν από 4.300 χρόνια ή όπως με την περίπτωση της Σφίγγας υπάρχουν ενδείξεις που υποδηλώνουν πως θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αρχαίες και να έχουν κατασκευαστεί ίσως και πριν από 12.000 χρόνια;

Ας αρχίσουμε ερευνώντας την ηλικία της Μεγάλης Πυραμίδας. Η συντηρητική ιστορική θεώρηση που τοποθετεί την κατασκευή της στην τέταρτη Δυναστεία στηρίζεται σε δύο βασικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η ιστορία του Ηρόδοτου, ο οποίος το 443 π.Χ. επισκέφτηκε την Αίγυπτο και αφηγήθηκε πως ο Φαραώ Χέοπας (Khufu) έκτισε την πυραμίδα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ηροδότου, χρειάστηκαν να εργαστούνε 100.000 άνθρωποι για 20 χρόνια. Παρολαυτά σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η μαρτυρία είναι αμφισβητήσιμη. Ακόμα και οι σύγχρονοί του αποκαλούσαν τον Ηρόδοτο ως «πατέρα του ψέματος». Εκτός από το γεγονός ότι η περιγραφή που έδωσε μοιάζει να μην ανταποκρίνεται στο πως κατασκευάστηκε η πυραμίδα, ο Ηρόδοτος που είχε συμμετάσχει στις μυστηριακές σχολές της Αιγύπτου είχε ορκιστεί να αποκρύψει την αληθινή φύση της πυραμίδας και είναι πολύ πιο πιθανό να υιοθέτησε στη διήγησή του μία φανταστική ιστορία σχετικά με το μνημείο, που εκείνη την εποχή κυκλοφορούσε ανάμεσα στον λαό. Η μαρτυρία του έρχεται σε αντίθεση με τις περισσότερες αιγυπτιακές, εβραϊκές, ελληνικές, ρωμαϊκές, ερμητικές, κοπτικές και μεσαιωνικές αραβικές σχολαστικές πηγές, οι οποίες συμφωνούν ότι η μεγάλη πυραμίδα δεν χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χέοπα στη δυναστική Αίγυπτο, αλλά ήταν το προϊόν της 'Εποχής των Θεών', χιλιάδες χρόνια νωρίτερα.

Το δεύτερο στοιχείο που κλήθηκε για να τεκμηριώσει την παραδοσιακή χρονολόγηση της πυραμίδας είναι η ύπαρξη μιας ζωγραφισμένης ιερογλυφικής επιγραφής που βρέθηκε στον θάλαμο αποσυμπίεσης επάνω από τον θάλαμο του Βασιλιά, η οποία περιλαμβάνει το όνομα του Φαραώ Χέοπα. Θεωρείται ότι ανακαλύφθηκε το 1837 από τον συνταγματάρχη Richard Howard Vyse, όταν προσπάθησε με βία να φτάσει στους θαλάμους αυτούς χρησιμοποιώντας εκρηκτικά μέσα. Αλλά υπάρχουν ενδείξεις που συνηγορούν στο ότι η επιγραφή αυτή δεν είναι αυθεντική.

Την εποχή που ο Howard Vyse ξεκίνησε την αποστολή του για να ανακαλύψει θαλάμους πάνω από τον θάλαμο του Βασιλιά, η άδεια ανασκαφών που είχε από τις αιγυπτιακές αρχές, καθώς και η οικονομική του στήριξη κόντευαν να εξαντληθούν. Ήταν απαραίτητο γι' αυτόν να κάνει μία μεγάλη ανακάλυψη όσο το δυνατόν συντομότερα ώστε να συνεχίσει τις έρευνές του. Ήλπιζε πως η περιοχή πάνω από τον θάλαμο Davison (ο πρώτος θάλαμο αποσυμπίεσης που ανακαλύφθηκε από τον Nathaniel Davison το 1765) θα περιείχε ένα μεγάλο κρυμμένο δωμάτιο ή μια κρύπτη και απογοητεύτηκε όταν έφερε στο φως απλά ακόμα έναν θάλαμο αποσυμπίεσης, που απείχε πολύ από την δραματική ανακάλυψη που χρειαζόταν.

Μόλις πριν από δύο μήνες, ο ανταγωνιστής του, ο ιταλός ερευνητής Captain Caviglia, είχε συνταράξει τους κύκλους των αρχαιολόγων με το εύρημά του, που ήταν μια πλούσια πηγή επιγραφών σε κάποιους τάφους κοντά στη μεγάλη πυραμίδα. Αυτή η πηγή επιγραφών είχε τη μορφή ιερογλυφικών που είχαν ζωγραφιστεί με κόκκινη μπογιά και είχαν χρησιμοποιηθεί από τους κατασκευαστές του Παλαιού Βασιλείου ως οδηγίες για το που θα έπρεπε να τοποθετηθούν οι ογκόλιθοι. Κάποιοι σύγχρονοι ερευνητές υποπτεύονται σήμερα πως στην μάχη για το ποιος θα επικρατήσει ανάμεσα στους αρχαιολόγους της τότε εποχής, ο Howard Vyse προσπάθησε να επισκιάσει τη φήμη του Caviglia και να ανανεώσει την υποστήριξη που χρειαζόταν για τις έρευνές του, με μία παρόμοια αλλά πολύ πιο εντυπωσιακή 'ανακάλυψη', κατασκευάζοντας μία απομίμηση αυτών των επιγραφών μέσα στην ίδια τη μεγάλη πυραμίδα. Η σχεδίαση τέτοιων επιγραφών ήταν σχετικά εύκολη, εφόσον οι Άραβες ακόμα χρησιμοποιούσαν την κόκκινη ώχρα, που ονομάζεται 'moghrah' και που δεν διαφέρει καθόλου από την αρχαία.

Ποτέ δεν απαντήθηκε η ερώτηση, γιατί οι επιγραφές βρέθηκαν μόνο στον θάλαμο αποσυμπίεσης που άνοιξε ο Howard Vyse, ενώ καμία παρόμοια επιγραφή δεν βρέθηκε στον θάλαμο του Davison, με τον οποίο ο συνταγματάρχης δεν είχε έρθει σε επαφή αφού είχε ανακαλυφθεί το 1765.

Σημαντικές ενστάσεις παρουσιάζονται επίσης εάν εξεταστεί η φύση των ίδιων των επιγραφών. Ο Samuel Birch, ειδικός στα ιερογλυφικά στο Βρετανικό Μουσείο, ήταν μέσα στους πρώτους που ανέλυσαν τις επιγραφές του θαλάμου αποσυμπίεσης και πρόσεξε κάποιες ιδιορρυθμίες σ' αυτές, που δεν έχουν απαντηθεί μέχρι και σήμερα. Αυτές οι ιδιορρυθμίες αντιστοιχούν σε σημαντικά λάθη που έγιναν από αυτόν που σχεδίασε τις επιγραφές.
Π.χ. σε κάποιο άλλο σημείο, το ιερογλυφικό σύμβολο που αναπαριστά το 'καλός, φιλεύσπλαχνος' χρησιμοποιήθηκε ως ο αριθμός '18', χρήση που δεν έχει συναντηθεί πουθενά αλλού σε ολόκληρο το σώμα της αιγυπτιακής φιλολογίας.

Στη πιθανότατα πιο αυθάδη πλαστογραφία που έχει γίνει ποτέ, στους θαλάμους που ανακάλυψε ο Howard Vyse μπορεί κανείς να συναντήσει τεράστια σύγχυση σχετικά με την εμφάνιση του ονόματος του Χέοπα.

Ένα επιπλέον σημείο με ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι, όταν εμφανίζεται το σωστό ιερογλυφικό όνομα του Χέοπα, είναι γραμμένο με λάθος τρόπο.

Αυτό το τελευταίο λάθος ολοκληρώνει την εκδοχή, ότι ο Howard Vyse έφτιαξε τα κόκκινα σημάδια της επιγραφής και όχι οι πραγματικοί κατασκευαστές της μεγάλης πυραμίδας. Και μαζί μ' αυτό, καταρρέει και η απόδειξη ότι η μεγάλη πυραμίδα είχε χτιστεί από τον Φαραώ Χέοπα.

Στην πραγματικότητα διαθέτουμε την διαθήκη του ίδιου του Χέοπα, που καταμαρτυρεί ότι έκανε μόνο επισκευαστικού τύπου εργασίες στη μεγάλη πυραμίδα. Η επιτύμβια στήλη που βρέθηκε το 1857 από τον Auguste Mariette στα ανατολικά της πυραμίδας και που χρονολογείται περίπου στα 1500 π.Χ., σύμφωνα με τον Maspero και άλλους ειδικούς παρουσιάζει ενδείξεις αντιγραφής από μία πολύ παλαιότερη στήλη που είχε κατασκευαστεί στα χρόνια της τέταρτης Δυναστείας. Σ' αυτή τη στήλη ο ίδιος ο Χέοπας αναφέρει για τις ανακαλύψεις του όταν καθάριζε την άμμο από την πυραμίδα και τη Σφίγγα. Αφιέρωσε την αφήγησή του στην Ίσιδα, την οποία αποκαλεί 'Κυρία του Δυτικού Βουνού', 'Κυρία της Πυραμίδας' και αναγνωρίζει την ίδια την πυραμίδα ως 'το Σπίτι της Ίσιδος'.


Η στήλη καταλήγει με την ιστορία του πως ο Χέοπας έχτισε μικρές πυραμίδες για τον ίδιο και τις κόρες του, τη γυναίκα και την οικογένειά του, δίπλα στη μεγάλη πυραμίδα. Σήμερα, τα απομεινάρια από τρεις μικρές πυραμίδες βρίσκονται πράγματι στην ανατολική πλευρά του μνημείου. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ανεξάρτητα ευρήματα που εμφανίζουν ότι η νοτιότερη από τις τρεις μικρές πυραμίδες που συνορεύει με την μεγάλη πυραμίδα, ήταν στην ουσία αφιερωμένη στην Χενουτσέν, σύζυγο του Χέοπα. Εάν τα παραπάνω στοιχεία αληθεύουν, τότε η πρόσθετη πληροφορία ότι ο Χέοπας ήταν μόνο επισκευαστής της μεγάλης πυραμίδας και όχι ο κατασκευαστής της, θα πρέπει να ληφθούν ως ιστορικά έγκυρα.

ΜΕΡΟΣ Β

Εάν εξετάσει κανείς την μυθική ιστορία της προέλευσης της μεγάλης πυραμίδας, ανακαλύπτει ότι το μνημείο δεν ήταν αφιερωμένο σε κανέναν Φαραώ, αλλά ήταν το προϊόν της μεγαλοφυούς υψηλής τέχνης των Θεών των Αρχαίων. Ξανά και ξανά, από τον ρωμαίο Marcellinus στον κόπτη Al Masudi και τον άραβα Ibn Abd Alhokim, οι αφηγητές των αρχαίων θρύλων αναφέρουν πως χτίστηκε η μεγάλη πυραμίδα για να προστατεύσει τη γνώση ενός μεγαλειώδους πολιτισμού από καταστροφή λόγω πλημμύρας και πως αυτή η πλημμύρα ήταν που έφερε στην εποχή των θεών το τραγικό της τέλος.

Οι διάφορες χρονολογήσεις των θρυλικών Βασιλειάδων τοποθετούν την εποχή αυτή τουλάχιστον στο 10.000 π.Χ.. Αυτά είναι και τα χρόνια που ο Πλάτων στον Τίμαιο και τον Κριτία τοποθέτησε την καταστροφή της Ατλαντίδας. Και είναι επίσης η ίδια χρονολογία, όπως μπορεί να αποδειχθεί από σύγχρονες επιστημονικές μελέτες, που χαρακτηρίστηκε από σημαντικές κλιματικές, γεωλογικές και γεωμαγνητικές διαταραχές, συνοδευόμενες από μαζικές παλαιο-βιολογικές εξαφανίσεις στον πλανήτη, σημειώνοντας τη μεταβατική φάση μεταξύ της εποχής των πάγων και της τωρινής εποχής.

Οι γεωλόγοι που εξέτασαν τα απολιθώματα που βρέθηκαν στην Αίγυπτο, ανακάλυψαν ότι η επίδραση του λιωσίματος των πάγων στα 'Βουνά της Σελήνης' σε συνδυασμό με μία έντονη αύξηση των επιπέδων καθίζησης στην κεντρική Αφρική, προκάλεσε το 10.000 π.Χ. μία τεράστια πλημμύρα στο Νείλο που παρέσυρε παρόχθιους βράχους πολλά μίλια μακριά και ξέπλυνε ολόκληρη την κοιλάδα σε όλη την περιοχή της Αιγύπτου. Την ίδια εποχή, καθώς η Μεσόγειος Θάλασσα άρχισε να γεμίζει και να υψώνεται λόγω της αύξησης του επιπέδου των νερών που προέκυψε από το λιώσιμο των πάγων του Βορά, τα νερά της για μια σύντομη περίοδο γέμισαν το κατώτερο τμήμα της κοιλάδας του Νείλου. Αυτά είναι σύμφωνα με τους γεωλόγους τα τελευταία σημαντικά γεγονότα που αφορούν τις πλημμύρες της Αιγύπτου, πριν από την αποχώρηση της θάλασσας που άφησε τον Νείλο στη σημερινή του σχετικά ήρεμη ροή.

Θρύλοι και γραπτά μνημεία κατά τον ίδιο τρόπο αναφέρονται στο γεγονός, ότι πριν από την αφαίρεση του πέτρινου επικαλύμματος της πυραμίδας από τους Άραβες, μπορούσε κανείς να δει στις πέτρες αυτές σημάδια που είχαν σχηματιστεί από το νερό, σε ύψος που έφτανε στο μισό του συνολικού ύψους της πυραμίδας, δηλαδή στα 73 μέτρα που είναι περίπου 122 μέτρα πιο πάνω από το σημερινό ύψος των νερών του Νείλου. Ο μεσαιωνικός άραβας ιστορικός Al Biruni γράφοντας στην πραγματεία του 'Η Χρονολογία των Αρχαίων Κρατών' (The Chronology of Ancient Nations) σημείωσε: "Οι Πέρσες και η μεγάλη μάζα των Μάγων εκτιμούν πως οι κάτοικοι της Δύσης, όταν είχαν προειδοποιηθεί από τους Σοφούς, κατασκεύασαν κτίρια για το Βασιλιά και τις πυραμίδες της Γκίζας. Τα ίχνη από τα νερά του κατακλυσμού και τα αποτελέσματα των κυμάτων είναι ακόμα ορατά σ' αυτές τις πυραμίδες στη μέση του ύψους τους, μέχρι το σημείο που είχε φτάσει το νερό".Εάν οι πλημμύρες του 10.000 π.Χ. ήταν τα τελευταία μαζικά καταστροφικά γεγονότα της Αιγύπτου και εάν η πυραμίδα παρουσιάζει σημάδια έκθεσης στις πλημμύρες αυτές, τότε η πυραμίδα θα πρέπει να υπήρχε πριν από την εποχή αυτή. Οι περισσότεροι αιγυπτιολόγοι δυσκολεύονται ακόμα να δεχτούν αυτήν τη θεμελιώδη κατάρριψη της χρονολόγησης που έχουν κάνει για την πυραμίδα.

Τις χρονιές 1983 και 1984 ο προϊστοριολόγος Robert J. Wenke του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον και πρόεδρος του Αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου στην Αίγυπτο πήρε άδεια να συλλέξει ασβεστολιθικά δείγματα από διάφορες κατασκευαστικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης πυραμίδας και του ναού της Σφίγγας. Τα δείγματα περιείχαν σωματίδια από κάρβουνο, απομεινάρια από έντομα, γύρη και άλλα οργανικά υλικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ανάλυση με τη μέθοδο του άνθρακα 14. χρησιμοποιώντας δύο εργαστήρια ραδιοχρονολόγησης το Ινστιτούτο μελέτης του Ανθρώπου στο Southern Methodist University και το Ινστιτούτο Ενεργειακής Φυσικής της Ζυρίχης τα δείγματα αποκάλυψαν διάφορα παράξενα. Για τα δείγματα που προέρχονταν από τη μεγάλη πυραμίδα τα τεστ που έγιναν από τα δύο εργαστήρια έδωσαν αρχικά ένα μεγάλο χρονικό πλαίσιο, με χρονολογίες που διέφεραν μεταξύ τους μερικές χιλιάδες χρόνια.

Αυτό που καθιστά τις χρονολογήσεις ακόμα περισσότερο μη αποδεκτές, είναι ότι όλα τα δείγματα προέρχονται από περιοχές που στο παρελθόν ήταν εκτεθειμένες. Ξέρουμε από πηγές όπως η στήλη του Mariette, ότι τα μνημεία της Γκίζας όλα αυτά τα χρόνια είχαν επισκευαστεί ξανά και ξανά και στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό τους.

ΜΕΡΟΣ Γ

Επεκτείνοντας την έρευνα συμπεριλαμβάνοντας σʼ αυτή και τις τρεις πυραμίδες που βρίσκονται στη Γκίζα, ανακαλύπτουμε ένα ενδιαφέρον ιστορικό αίνιγμα που αφορά την κατασκευή τους. Εάν όπως υποστηρίζουν οι συντηρητικοί μελετητές οι τρεις πυραμίδες είχαν χτιστεί κατά τη διάρκεια της τέταρτης Δυναστείας προς τιμήν των τριών Φαραώ (Χέοπα, Χαφρίνου και Μικερίνου), αυτό που συνειδητοποιούμε λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος των τριών πυραμίδων σε σχέση με τις τρεις βασιλείες, είναι ασυμβίβαστο με αυτό που θα περιμέναμε να συμβαίνει.

Πρώτα απ' όλα, ο Χέοπας κυβερνούσε και θεωρητικά κατασκεύασε τη μεγάλη πυραμίδα. Ο Χαφρίνος ακολούθησε τη βασιλεία του Χέοπα και προκειμένου να είναι πολιτικώς και θρησκευτικώς 'ορθός', θα περιμέναμε να ύψωνε μία πυραμίδα πιο ψηλή από αυτή του Χέοπα. Διαφορετικά, αυτό θα είχε μια αρνητική επίδραση, καθιστώντας τον στον λαό σε μια θέση κατωτερότητας σε σχέση με τον προκάτοχο της αιγυπτιακής εξουσίας. Μιλώντας γενικά, ένας κυβερνήτης δε μπορούσε να αφήσει το λαό του να πιστέψει ότι ο Φαραώ τους είναι ασθενέστερος στη δύναμη και λιγότερο ευλογημένος από τους Θεούς, σε σχέση με εκείνον που κυβερνούσε πριν απ' αυτόν.

Μετά τον Χαφρίνο, το θρόνο της Αιγύπτου πήρε ο Μικερίνος και για να συνεχίσει να είναι σε μία διαρκώς καλή πολιτική και θρησκευτική θέση, θα περιμέναμε από εκείνον να έχει κατασκευάσει τη μεγαλύτερη από όλες τις πυραμίδες, ώστε να μη φανεί κατώτερος σε σχέση με τους προηγούμενους Φαραώ.

Αλλά αυτό που βρίσκουμε στη Γκίζα είναι ακριβώς το αντίθετο σενάριο: εάν ο Χέοπας έχτισε τη μεγαλύτερη πυραμίδα, ο Χαφρίνος την έχτισε ελαφρώς μικρότερη από αυτή του Χέοπα και ο Μικερίνος κατασκεύασε μια πυραμίδα που είχε το ένα τρίτο του μεγέθους των προηγούμενων δύο. Εάν λοιπόν αυτό που έγινε έρχεται σε αντίφαση με αυτό που θα περίμενε κανείς για την τέταρτη Δυναστεία της Αιγύπτου όπου τοποθετείται το χτίσιμο των τριών πυραμίδων, τότε πολύ πιθανά υπάρχει ένα θεμελιώδες λάθος στο κοινώς αποδεκτό σενάριο για την χρονολόγηση της κατασκευής τους.

Τι θα γινόταν αν το σενάριο ήταν διαφορετικό; Αντί να έχουν κατασκευαστεί οι τρεις πυραμίδες της Γκίζας από του προαναφερόμενους Φαραώ, θα μπορούσαν να ήταν ήδη παρούσες, αρχαίες σε ηλικία, και οι τρεις διαδοχικοί βασιλιάδες πιθανόν θα είχαν ασχοληθεί με την επισκευή τους, καθώς και με το χτίσιμο των μικρότερων πυραμίδων που βρίσκονται στην περιοχή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ότι δηλαδή αναφέρεται στη στήλη που βρήκε ο Mariette.

Ο Χέοπας όντας ο πρώτος από τους τρεις Φαραώ, φυσιολογικά θα επέλεγε να έχει τη μεγαλύτερη πυραμίδα. Ομοίως, ο Χαφρίνος που ήταν δεύτερος θα έπαιρνε τη δεύτερη σε μέγεθος και η τρίτη θα απόμενε στον Μικερίνο. Ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν πολύ πιο λογικό, αφήνοντας ως πιθανότερη εκδοχή το ότι οι πυραμίδες υπήρξαν πριν από τους τρεις Φαραώ και δεν κατασκευάστηκαν από αυτούς.

Σύμφωνα με συντηρητικούς μελετητές, η τριάδα της Γκίζας προοριζόταν να αναπαριστά το 'ύψος της δόξας' της αιγυπτιακής εποχής των πυραμίδων.


Στις επόμενες περιοδους που ακολούθησαν την βασιλεία του Σενεφρού, στις αρχές της τέταρτης Δυναστείας, φαίνεται ότι οι αιγύπτιοι αρχιτέκτονες με κάποιον περίεργο τρόπο ξεπέρασαν αυτομάτως όλα τα κατασκευαστικά τους προβλήματα και τις δυσκολίες και ανέπτυξαν μία απίστευτη για την τότε αλλά και για τη σύγχρονη εποχή τεχνολογία, που τους επέτρεψε να κατασκευάσουν τις πυραμίδες της Γκίζας. Αλλά τα μνημεία αυτά, ξεχωρίζουν ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες πυραμίδες της Αιγύπτου με μοναδικό τρόπο, δείχνοντας ξεκάθαρα πως δεν σχετίζονται με τις πυραμίδες αυτές ούτε από πλευράς χρονολόγησης, αλλά ούτε και από κατασκευαστικής πλευράς.

Καταρχήν και απ' όσο μπορούμε να γνωρίζουμε από θρύλους και από την εσωτερική φιλολογία, μόνο η μεγάλη πυραμίδα και οι δύο άλλες πυραμίδες της Γκίζας έχουν θαλάμους την επάνω μεριά του εσωτερικού τους, ενώ όλες οι υπόλοιπες έχουν θαλάμους μόνο κοντά στη βάση τους. Κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί απομίμηση των θαλάμων της βάσης που υπάρχουν και στις πυραμίδες της Γκίζας. Οι Αιγύπτιοι της εποχής των Δυναστειών, μη γνωρίζοντας την ύπαρξη των πιο υψηλών θαλάμων, δεν συμπεριέλαβαν τέτοιες δομές στις δικές τους πυραμίδες.

Δεύτερον, μόνο οι τρεις πυραμίδες της Γκίζας είναι ευθυγραμμισμένες με ακρίβεια με τον πραγματικό Βορά, που αποτελεί ένδειξη μίας σαφέστατα ανεπτυγμένης επιστήμης στις μετρήσεις της γης, αλλά και στις κατασκευές, χαρακτηριστικά που δεν συναντούμε στις υπόλοιπες πυραμίδες.

Τρίτον, μόνο οι πυραμίδες της Γκίζας χτίστηκαν με υψηλό βαθμό ακρίβειας, κάτι που πλαισιώθηκε με την απαραίτητη επεξεργασία των τεράστιων και μεγάλων σε βάρος ογκόλιθων και που επέτρεψε στις πυραμίδες να φτάσουν σε τόσο μεγάλο μέγεθος, το μεγαλύτερο σε όλη την Αίγυπτο. Στην δεύτερη και στην τρίτη πυραμίδα οι ογκόλιθοι δεν είναι τόσο μεγάλοι και τόσο ακριβώς τοποθετημένοι όσο αυτοί που συναντούμε στη μεγάλη πυραμίδα, αλλά σίγουρα εμφανίζουν το χαρακτηριστικό αυτό με επάρκεια, ώστε να αποτελούν κι αυτοί ένα δείγμα κατασκευής πολύ διαφορετικό από αυτό των άλλων δομών του Νείλου.

Τέταρτον, τα μνημεία της Γκίζας κατασκευάστηκαν με σχέδια τελείως ξένα σε σχέση με άλλες μορφές πυραμίδων. Όπως παρατήρησε ο William R. Fix στο 'Pyramid Odyssey': "Επειδή οι άλλες πυραμίδες αποτελούνται από πολύ μικρότερους ογκόλιθους, κατασκευάστηκαν σαν μία σειρά από κελύφη με πολλούς ενδιάμεσους εσωτερικούς τοίχους ώστε να εξασφαλιστεί η συνοχή της κατασκευής. Οι τρεις πυραμίδες της Γκίζας δεν παρουσιάζουν αυτούς τους ενδιάμεσους τοίχους. Το ίδιο το μέγεθος των ογκόλιθων προσέδιδε την απαιτούμενη σταθερότητα. Αυτό το χαρακτηριστικό αποκαλύπτει μία γενική υπεροχή στην τεχνοτροπία και επίσης υπονοεί μία πολύ υψηλότερη τεχνολογική επάρκεια που δεν την βρίσκουμε πουθενά αλλού".

Και πέμπτον, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη πυραμίδα που θεωρείται ότι κατασκευάστηκε είτε πριν είτε μετά από τις τρεις πυραμίδες της Γκίζας, καμία από τις τρεις αυτές δεν περιέχει θρησκευτικά σύμβολα ή εικόνες στους εσωτερικούς της θαλάμους.

Σύμφωνα με την συντηρητική άποψη, οι πυραμίδες της Γκίζας κατασκευάστηκαν από τους Φαραώ της τέταρτης Δυναστείας ως τύμβοι. Ωστόσο, τα σώματα των Φαραώ αυτών δε βρέθηκαν μέσα σ' αυτές. Ο βασιλικός θάλαμος της μεγάλης πυραμίδας ανακαλύφθηκε ότι ήταν εντελώς άδειος όταν ανοίχτηκε, ενώ η πέτρινη σφραγισμένη θήκη ήταν εντελώς άδεια. Στον θάλαμο του Belzoni κάτω από τη δεύτερη πυραμίδα, βρέθηκε μία πέτρινη θήκη παρόμοια με αυτή της μεγάλης πυραμίδας, αλλά επίσης δεν περιείχε κανένα σώμα. Το 1878 ήρθε στο φως μία σαρκοφάγος που περιείχε μία μούμια και που βρέθηκε στην τρίτη πυραμίδα. Αν και η σαρκοφάγος μαζί με τη μούμια χάθηκαν στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους στο βρετανικό Μουσείο, είχαν παρθεί δείγματα από αυτές και όταν αναλύθηκαν αργότερα με τον ραδιενεργό άνθρακα, βρέθηκε ότι προερχόντουσαν από μία αρκετά μεταγενέστερη εποχή, δηλαδή πριν από 2000 με 2500 χρόνια από σήμερα.

Στην πραγματικότητα, οι πυραμίδες της Γκίζας δεν αποτέλεσαν ποτέ ένα αναπόσπαστο τμήμα της εξέλιξης των αιγυπτιακών πυραμίδων. Αντίθετα, υπήρχαν εκεί από την αρχή και η επίδρασή του έδωσε έμπνευση για την κατασκευή όλων των υπολοίπων πυραμίδων που χτίστηκαν στις Δυναστείες κατά μήκος του Νείλου.

Stairway To Heaven-Led Zeppelin

There’s a lady who’s sure

All that glitters is gold
And she’s buying a stairway to heaven.
When she gets there she knows,
If the stores are all closed,
With a word she can get what she came for.
Ooh, ooh, and she’s buying a stairway to heaven.

There’s a sign on the wall,
But she wants to be sure,
cause you know sometimes words have two meanings.
In a tree by the brook,
There’s a songbird who sings,
Sometimes all of our thoughts are misgiven.
Ooh, it makes me wonder,
Ooh, it makes me wonder.

There’s a feeling I get,
When I look to the west,
And my spirit is crying for leaving.
In my thoughts I have seen,
Rings of smoke through the trees,
And the voices of those who standing looking.
Ooh, it makes me wonder,
Ooh, it really makes me wonder.

And it's whispered that soon,
If we all call the tune,
Then the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn,
For those who stand long,
And the forests will echo with laughter.

If there’s a bustle in your hedgerow,
Don’t be alarmed now,
Its just a spring clean for the may queen.
Yes, there are two paths you can go by,
But in the long run,
There’s still time to change the road you’re on.
And it makes me wonder.

Your head is humming and it won't go,
In case you don’t know,
The piper's calling you to join him,
Dear lady, can you hear the wind blow,
And did you know,
Your stairway lies on the whispering wind.

And as we wind on down the road.
Our shadow's taller than our soul.
There walks a lady we all know,
Who shines white light and wants to show,
How everything still turns to gold.
And if you listen very hard.
The tune will come to you at last.
When all are one and one is all.
To be a rock and not to roll.

And she's buying a stairway to heaven.

Οι Led Zeppelin(1968-1980)

Οι Led Zeppelin ήταν Αγγλικό ροκ συγκρότημα, το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο δημοφιλή στην ιστορία της μουσικής. Αποτελούνταν από τέσσερα μέλη: τον Τζίμι Πέιτζ (κιθάρα), τον Ρόμπερτ Πλαντ (τραγούδι, φυσαρμόνικα), τον Τζον Πωλ Τζόουνς (μπάσο, πλήκτρα, μαντολίνο) και τον Τζον Μπόναμ (ντραμς). Θεωρούνται πρωτοπόροι στην δημιουργία νεώτερων ειδών μουσικής, όπως το heavy metal και το hard rock (που κυριάρχησαν τις δεκαετίες του '70 και του '80) και η μουσική τους είχε επιρροές από άλλα είδη όπως η σόουλ, τα blues και το ροκαμπίλι. Το 1980 και μετά τον τραγικό θάνατο του Τζον Μπόναμ, τα υπόλοιπα μέλη αποφάσισαν να διαλύσουν το συγκρότημα γιατί δεν ήθελαν να αλλοιωθεί το αρχικό τους σχήμα.

Στις 11 Δεκεμβρίου 2007 εμφανίστηκαν για πρώτη φορά έπειτα από 19 χρόνια, σε μοναδική συναυλία στην αρένα Ο2 του Λονδίνου, ενώπιον 20.000 θαυμαστών τους.

Δισκογραφία:

Εξώφυλλο άλμπουμ	Ημ. Κυκλοφορίας	Τίτλος
	12 Ιανουαρίου 1969	Led Zeppelin
	22 Οκτωβρίου 1969	Led Zeppelin II
	5 Οκτωβρίου 1970	Led Zeppelin III
	8 Νοεμβρίου 1971	Led Zeppelin IV
	28 Μαρτίου 1973	Houses of the Holy
	24 Φεβρουαρίου 1975	Physical Graffiti
	31 Μαρτίου 1976	Presence
	15 Αυγούστου 1979	In Through The Out Door

Ο πύργος του Einstein - πρότυπο αρχιτεκτονικής

Τόπος: Γερμανία
Χρονολογία: 1919-1921
Αρχιτέκτονας: Erich Mendelsohn
Είδος κτηρίου: εργαστήριο, παρατηρητήριο

Ο πύργος του Erich Mendelsohn μικρός, αλλά με δύναμη διαμορφωμένος ,που χτίστηκε για να συμβολίσει το μεγαλείο των εννοιών του Einstein, ήταν επίσης ένα αρκετά λειτουργικό σπίτι. Είχε ως σκοπό να κρατήσει το αστρονομικό εργαστήριο του Einstein…Ο Mendelsohn χρησιμοποίησε πολύ το πλαστικό είδος κτηρίου. Χρειάστηκε ένα ελατό υλικό όπως το ενισχυμένο σκυρόδεμα, το οποίο θα μπορούσε να γίνει καμπύλη και να δημιουργήσει την επιθυμητή πλαστικότητα στην επιφάνειά του, αλλά λόγω των μεταπολεμικών ελλείψεων, μερικά μέρη έπρεπε να είναι από τούβλο. Ακόμα κι έτσι, αυτή η «Σαρκοφάγος αρχιτεκτονικού εξπρεσιονισμού» -όπως χαρακτηρίζεται- είναι ένα από τα καλύτερα κτήρια του 20ού αιώνα.»

Tα τρία βασικά στυλ του House Dance!!!!(συνέχεια)

1.Jacking ή The jack
<<Γεννήθηκε>> στο Σικάγο για να πάρει την τελική του μορφή στη Νέα Υόρκη.Το Jacking είναι μια γρήγορη κίνηση που ξεκινά από τη λεκάνη και συνεχίζεται στο πάνω μέρος του σώματος. Το σώμα κινείται εμπρός και πίσω στο ρυθμό της μουσικής, δίνοντας την εντύπωση του κύματος. Το Jacking και το Footwork(θα διαβάσετε παρακάτω)αποτελούν τα θεμέλια του αυθεντικού house dance.
2.Footwork
Ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη, επηρεασμένο από την αφρικανική τζαζ, την tap τζαζ και την <<παλιά σχολή>>της τζαζ.Το Footwork περιλαμβάνει μια σειρά εναρμονισμένων κινήσεων του κάτω μέρους του σώματος. Μερικές από τις χαρακτηριστικές κινήσεις του είναι οι heel-toe, tip-tap-toe, αλλά και the hurdle, καθώς και τα λακτίσματα και οι περιστροφές.
3.Lofting
Το όνομά του το πήρε από το γνωστό νυχτερινό κέντρο The Loft που βρίσκεται στο Σόχο της Νέας Υόρκης, όπου διαμορφώθηκε και το συγκεκριμένο στυλ.Με ακροβατικές, εντυπωσιακές κινήσεις, αλλά και φιγούρες στο πάτωμα το Lofting προστέθηκε αργότερα στα βασικά στυλ του house dance.Θυμίζει λίγο το Bboy(όρος που καθιέρωσε ο Kool Herc, ο ιστορικότερος dj του hip-hop, αναφερόμενος στους χορευτές breakdance), με τη διαφορά ότι οι κινήσεις του Lofting είναι πιο αρμονικές.
Λοιπόν αυτά ξέρω για το House Dance ελπίζω να σας βοήθησα να καταλάβατε τι είναι!!!!!!!!!!

Η τέχνη της μουσικής σε διάφορες εποχές

Κλασική Εποχή (550 - 450 π.χ.)

Την περίοδο αυτή παρουσιάστηκε η μεγαλύτερη ανάπτυξη που γνώρισε η μουσική αλλά και όλες οι τέχνες γενικά. Ανακαλύφθηκαν οι μαθηματικές σχέσεις που διέπουν τη μουσική, εφευρέθηκαν καινούργια όργανα και τελειοποιήθηκαν τα υπάρχοντα.O Τέρπανδρος, ένας σπουδαίος μουσικός ανακάλυψε την μουσική γραφή και έτσι όλοι έπαιζαν τα διάφορα τραγούδια ομοιόμορφα .Έρχεται και η γένεση της τραγωδίας(οχ οχ!) όπου η μουσική βρήκε εφαρμογή στη συνοδεία του έργου, και ήταν ανάλογη με το περιεχόμενό του. Η τραγωδία γεννήθηκε από τον Διθύραμβο(κάτι μου θυμίζει εμένα αυτό!), όταν κάποιοι σκέφτηκαν ότι είναι δυνατόν να παριστάνονται περισσότεροι ήρωες αντί για έναν όπως γινόταν στη λατρεία του Διόνυσου. Είναι μάλιστα μια εποχή που άρεσε στους ανθρώπους να βλέπουν ιστορίες για ήρωες που γεννιούνται μέσα από τους πολέμους της περιόδου αυτής. Ο χορός που συνόδευε τη Διονυσιακή λατρεία μετατράπηκε σε σύνολο ατόμων (Χορός) που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους σκοπούς στο έργο π.χ. να συμβουλέψουν, να διηγηθούν κ.λπ. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι θεωρούν την μουσική απαραίτητη για τρεις λόγους:

α) Ψυχαγωγία και ανάπαυση

β) Διαμόρφωση του χαρακτήρα

γ) Διανοητική και αισθητική καλλιέργεια

Στην εποχή εκείνη άλλωστε ο καλλιεργημένος άνθρωπος λεγόταν και μουσικός ανήρ.

Βυζαντινή μουσική

Είναι πιθανό στα αρχικά της στάδια να υπήρξε μία περαιτέρω ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής μουσικής αν και πλέον η βυζαντινή μουσική θεωρείται ως ανεξάρτητο μουσικό είδος, με συγκερασμό στοιχείων που προέρχονται από συριακές, εβραϊκές καθώς επίσης και ελληνικές πηγές. Οι αρχές της χρονολογούνται από ορισμένους μελετητές στον 4ο αιώνα μ.Χ, λίγο μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη από το Μέγα Κωνσταντίνο.Η βυζαντινή μουσική που διασώζεται είναι στο σύνολο της εκκλησιαστική, με εξαίρεση κάποιους αυτοκρατορικούς ύμνους, που και αυτοί έχουν θρησκευτικά στοιχεία. Το βυζαντινό άσμα ήταν μονωδικό, σε ελεύθερο ρυθμό, και προσπάθησε συχνά να απεικονίσει μελωδικά την έννοια των λέξεων. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν η ελληνική. Ο βυζαντινός ύμνος, του οποίου υπήρξαν τρεις τύποι, ήταν η μέγιστη έκφανση αυτού του μουσικού είδους.

Φθόγγοι και κλίμακες

Οι φθόγγοι ή τόνοι στη βυζαντινή μουσική διακρίνονται σε επτά και ονομάζονται: Πα, Βου, Γα, Δι, Κε, Ζω και Νη. Αυτοί οι τόνοι εκφωνούνται κατέχοντας ο καθένας μία βαθμίδα. Ανεβαίνοντας από την πρώτη βαθμίδα έως την έβδομη(άνοδος ή επίτασις ή οξύτης) και κατεβαίνοντας από την έβδομη μέχρι την πρώτη(κάθοδος ή άνεσις ή βαρύτης) σχηματίζουμε μία κλίμακα. Η Βυζαντινή μουσική μεταχειρίζεται τρεις τέτοιες κλίμακες από τις οποίες η πρώτη ως κατώτατη ονομάζεται Υπάτη ή Βαρεία δια πασών, η δεύτερη Μέση δια πασών και η τρίτη ως ανώτατη Νήτη ή Οξεία δια πασών. Η χρήση τους ακολουθεί τρεις τρόπους∙ α) σε συνεχή ανάβαση ή κατάβαση, β) σε υπερβατή ανάβαση ή κατάβαση και γ) σε εναλλασσόμενη συνεχή και υπερβατή ανάβαση ή κατάβαση. Όταν ένας τόνος χωρίζεται σε δύο άνισσα μέρη και χρησιμοποιείται το ένα από αυτά τα διαστήματα, αυτό το διάστημα ονομάζεται ημιτόνιο.

Πάνω σ’ αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή διακρίνομε καθαρά την επίδραση ή καλύτερα την προέχταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μα ακόμη παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, που δεν είναι άλλη από την αυστηρή και απέρριτη εκκλησιαστική υμνωδία.
—Μάνος Χατζιδάκις

Κλασική μουσική

Το επίθετο -κλασικός προέρχεται από τη λατινική λέξη -classicus δηλαδή κάτι εξαιρετικό. Διάφοροι ορισμοί συνδέουν τον όρο με την ελληνική και λατινική αρχαιότητα, ως συμμόρφωση του ύφους ή της σύνθεσης με τα πρότυπα της ελληνικής και λατινικής αρχαιότητας (Oxford English Dictionary). Οι ορισμοί αυτοί μεταφέρθηκαν στην μουσική για να δηλώσουν περισσότερο την διάκριση μεταξύ της "έντεχνης" μουσικής από την λαϊκή ή παραδοσιακή. Η έννοια της κλασικής μουσικής, παρέπεμπε επομένως σε μία "ανώτερη" μορφή μουσικής σύνθεσης, με "σοβαρούς" σκοπούς και πέρα από τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα.Ο όρος "Κλασική Σχολή" χρησιμοποιήθηκε αργότερα στη Γερμανία το 1830 για το έργο των Χάυδν, Μότσαρτ και Μπετόβεν. Με τον όρο "κλασική μουσική" αναφερόμαστε ευρύτερα στην Δυτικοευρωπαϊκή μουσική παραγωγή που εκτείνεται σε μία αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, περίπου από το 470 μέχρι και την σύγχρονη εποχή.

Περίοδοι της κλασικής μουσικής

Η ιστορία της κλασικής ευρωπαϊκής μουσικής μπορεί να χωριστεί στις παρακάτω κύριες ιστορικές περιόδους:

Μεσαίωνας: η μεσαιωνική μουσική καλύπτει την περίοδο περίπου από τα τέλη του 5ου αι. μέχρι το 1400.
Αναγέννηση: η αναγεννησιακή μουσική καλύπτει την περίοδο 1400–1600.
Μπαρόκ: η μπαρόκ μουσική καλύπτει την περίοδο 1600–1750.
Κλασική εποχή: η μουσική της περιόδου 1730–1830.
Ρομαντισμός: η ρομαντική εποχή της μουσικής καλύπτει την περίοδο 1815–1910.
Σύγχρονη εποχή: η μουσική η οποία παράγεται κατά κύριο λόγο στον 20ο αιώνα διατηρώντας χαρακτηριστικά γνωρίσματα της μουσικής των προηγούμενων περιόδων.

Και έτσι φτάνουμε και στην ελληνική μουσική. Θα μπορούσαν να γραφτούν αμέτρητες σελίδες για την ελληνική μουσική ανά τους αιώνες . Λόγω έλλειψης χώρου και χρόνου κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. ¨Όμως δεν γίνεται να μην αναφέρουμε τα δημοτικά μας τραγούδια ,ένα είδος προφορικής ποίησης με πολλές παραλλαγές ,που μερικά έχουν παραμείνει αναλλοίωτα μέχρι και σήμερα. Επίσης η Ελλάδα είναι ξακουστή και για τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά της τραγούδια και κυρίως την ποικιλία των παραδοσιακών τραγουδιών της ,τα οποία συνοδεύονται συνήθως από παραδοσιακούς χορούς που διαφοροποιούνται από περιοχή σε περιοχή.

House Dance:ο χορός των clubs!!!!

Η μουσική House.......
...που συνοδεύει το house dance, σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο:εδώ και χρόνια οι φανατικοί clubbers χορεύουν στους έντονους ρυθμούς της.
Όμως.....
...ο πραγματικός χορός house,δεν είναι αυτός που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να χορεύεται στα κλαμπ.Μόλις τα τελευταία χρόνια χρόνια άρχισε να δίδασκεται στις σχολές χορού όπως είναι στην πραγματικότητα, έτσι ώστε οι αληθινοί λάτρεις του να μάθουν να τον χορεύουν στην αυθεντική και σωστή μορφή του!
Αρχές δεκαετίας του '80...
...στα νυχτερινά κλαμπ του Σικάγο και της Νέας Υόρκης, γεννιέται ένας νέος χορός, σε πειραματικό στυλ, με αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα.Το house dance, όπως ονομάζεται, από τότε πάει <<χέρι-χέρι>> με την έντονη μουσική, που είναι γνωστή σε όλους μας ως house.Δίνει έμφαση στην κίνηση των ποδιών όσο και στις <<κυματοειδείς>> φιγούρες του κορμού.Ποιος θα φανταζόταν ότι μετα από χρόνια αυτό το είδος χορού θα αγαπιόταν τόσο πολύ, για να φτάσει να αποτελεί, σήμερα, έναν από τους πιο λατρεμένους χορούς των κλαμπ σε όλο τον κόσμο!
Οι φήμες λένε.....
...ότι το όνομα house προέρχεται από το Warehouse, ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ του Σικάγο, όπου παιζόταν η συγκεκριμένη μουσική.Αντίστοιχα, από εκεί <<βαφτίστηκε>> και ο αντίστοιχος χορός.
House dance, δηλαδή.....
...ένας χορός με ,<<χαρακτήρα>> και έντονο ρυθμό, που έχει δεχθεί έντονες επιρροές από αφρικανικούς χορούς, χωρίς βέβαια να λείπουν και στοιχεία από άλλα είδη.Οι κινήσεις του, καθαρές και αβίαστες, εκπέμπουν ηρεμία, αλλά στην ουσία είναι γεμάτες ενέργεια!!!
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΑ 3 ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΥΛ ΤΟΥ House Dance.........
μη φύγετε περιμέντε το!!!!!!

Pablo Picasso

Ξέρετε ποιό είναι το επίθετο του Picasso ;

Pablo Diego Hose Fransisco De Paulo Huan De Pomon Heno Maria De Los
Remedios Chrispin e Crispiniano De La Santisima Trinitad Picasso .

Η ζωή και το έργο του....

Ο Pablo Picasso (25 Οκτωβρίου, 1881 - 8 Απριλίου, 1973) είναι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της τέχνης του 20ου αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.
Ο πατέρας του ονομαζόταν José Ruiz y Blasco και ήταν επίσης ζωγράφος ενώ μητέρα του ήταν η María Picasso y López. Τα πρώτα έργα του τα υπέγραφε ως Ruiz Blasco αλλά από το 1901 άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα της μητέρας του.
Γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας όπου πέρασε και τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, τα έλαβε από τον πατέρα του, ο οποίος δίδασκε σε διάφορες ακαδημαϊκές σχολές. Ο ίδιος ο Πικάσο ξεκίνησε να ζωγραφίζει σε πολύ μικρή ηλικία και έδειξε από νωρίς δείγματα του ταλέντου του. Το 1892 η οικογένειά του μετακόμισε στην Λα Κορούνια όπου έζησε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, σπουδάζοντας στην τοπική σχολή καλών τεχνών. Το 1895, ο πατέρας του έγινε καθηγητής στην ακαδημία καλών τεχνών La Lonja της Βαρκελώνης, όπου σπούδασε και ο Πάμπλο Πικάσο περνώντας επιτυχώς τις εισαγωγικές εξετάσεις. Αργότερα, με την οικονομική βοήθεια του θείου του, του δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσει ανώτερες σπουδές στην Βασιλική Ακαδημία Σαν Φερνάντο της Μαδρίτης, ωστόσο τις εγκατέλειψε στη διάρκεια του πρώτου έτους.
Επέστρεψε στη Βαρκελώνη το 1899, όπου συναναστράφηκε με την καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής του, γεγονός που είχε σημαντική επίδραση στο έργο του. Την ίδια περίοδο, εγκατέλειψε τον κλασικισμό και άρχισε να πειραματίζεται με νέες τεχνοτροπίες. Το 1900, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και συγκεκριμένα στη Μονμάρτη, που αποτελούσε σημαντικό κέντρο της καλλιτεχνικής ζωής.
O Picasso ως ζωγράφος ,χαράκτης ,γλύπτης ,ποιητής (ναι ναι είχε γράψει και ποιήματα!) και δραματουργός ήταν ιδιαίτερα πολύπλευρος .Η εφευρετικότητα και η ευχέρειά του για πειραματισμούς δυσχεραίνουν την κατάταξή του σε συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατηγορία. Αν και οι συνεχείς μεταλλαγές του παρεξηγήθηκαν ως έλλειψη συνέπειας ,ο Picasso θεωρείται ο πρόδρομος κι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της ζωγραφικής του 20ου αιώνα .Ως παρακαταθήκη άφησε περίπου 20.000 αυτοτελή έργα του ,κάθε μορφής .Κορυφαία στιγμή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας αποτελεί η Γκουέρνικα ,ένας πίνακας καταγγελία για τα εγκλήματα κατά του λαού στον ισπανικό εμφύλιο.



Άλλα έργα του: