Νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα;-Οποιος πέσει σε κινούμενη άμμο πνίγεται

Παρά τη δραματικότητα της σκηνής (από την ταινία «Τα κανόνια της ανταρσίας» του 1962, με τον Ντέιβιντ Νίβεν και τη Λέσλι Καρόν), η κινούμενη άμμος δεν «τρώει» ανθρώπους

Ολοι θα έχετε δει κάποια ανάλογη σκηνή σε ταινία: ενώ τρέχει κυνηγημένος να σωθεί, ο ήρωας πατάει ξαφνικά σε κινούμενη άμμο, βουλιάζει και στη συνέχεια εξαφανίζεται στο εσωτερικό της. Τα πράγματα δεν συμβαίνουν ωστόσο πάντοτε όπως τα βλέπουμε στον κινηματογράφο και, παρά το γεγονός ότι η αντίληψη πως ένας άνθρωπος που πέφτει σε κινούμενη άμμο οδεύει προς τον βέβαιο πνιγμό ήταν διαδεδομένη επί αιώνες, πρόσφατα αποδείχθηκε ότι το φυσικό αυτό φαινόμενο δεν είναι αυτό καθεαυτό θανατηφόρο. Τουλάχιστον όχι για τους ανθρώπους.

Η κινούμενη άμμος είναι στην ουσία κοινή άμμος, η οποία έχει αναμειχθεί με θαλασσινό νερό (συνήθως η περιεκτικότητα σε άμμο είναι γύρω στο 40%) και άργιλο, σχηματίζοντας μια κολλώδη υδρογέλη. Το αλάτι του θαλασσινού νερού εμποδίζει την απώθηση των κόκκων της άμμου, κάνοντάς τους να κολλούν μεταξύ τους, ενώ το ιξώδες της αργίλου σταθεροποιεί ακόμα περισσότερο τις δομές που σχηματίζουν, συγκρατώντας τες στην επιφάνεια του νερού. Ετσι, η άμμος που βρίσκεται από πάνω φαίνεται καθ' όλα στέρεη... Το νερό που κυλάει από κάτω υγραίνει ωστόσο με τις κινήσεις του τα μόριά της και εξουδετερώνει τις μεταξύ τους τριβές, με αποτέλεσμα η φαινομενικά στερεή αμμώδης επιφάνεια να συμπεριφέρεται σαν υγρό, μη μπορώντας να αντέξει το παραμικρό βάρος.

Η κινούμενη άμμος είναι ένα μη νευτώνειο θιξοτροπικό ρευστό, όπως το αίμα ή το γιαούρτι: αυτό σημαίνει ότι μια ελάχιστη μεταβολή (μικρότερη του 1%) στην πίεση που δέχεται προκαλεί ξαφνική αλλαγή στο ιξώδες της. Αν πατήσουμε στην επιφάνειά της, η διαταραχή που προκαλείται κάνει το νερό και την άμμο να αποχωρίζονται, προκαλώντας τον σχηματισμό ιζημάτων άμμου με πολύ μεγάλη πυκνότητα, τα οποία αυξάνουν δραματικά το ιξώδες. Το αποτέλεσμα είναι ότι βουλιάζουμε και παγιδευόμαστε μέσα στα συμπαγή ιζήματα. Για να κινηθούμε και να «ξεκολλήσουμε» από αυτά χρειάζεται να ασκήσουμε τεράστια πίεση: οι ειδικοί έχουν υπολογίσει ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, η δύναμη που θα πρέπει να ασκηθεί είναι όση θα χρειαζόταν για να σηκωθεί ένα αυτοκίνητο.

Παρ' όλα αυτά ο άνθρωπος δεν μπορεί να «πνιγεί» μέσα στην κινούμενη άμμο. Οπως έδειξαν γάλλοι και ολλανδοί επιστήμονες με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2005, η πυκνότητα της υδρογέλης της άμμου είναι περίπου 2%, ενώ το ανθρώπινο σώμα έχει πυκνότητα 1%. Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με την αρχή του Αρχιμήδη, η άνωση που υφίσταται είναι τέτοια ώστε να μην του επιτρέπει να βυθιστεί. Η διαδεδομένη αντίληψη ότι οι άνθρωποι πνίγονται στην κινούμενη άμμο γεννήθηκε μάλλον από το γεγονός ότι εδάφη με κινούμενη άμμο σχηματίζονται συνήθως κοντά στη θάλασσα ή στις εκβολές ποταμών: αν υπάρχει παλίρροια, τα νερά που ανεβαίνουν μπορεί πράγματι να προκαλέσουν τον θάνατο κάποιου ο οποίος είναι παγιδευμένος σε αυτά.

Οι συμβουλές για όποιον βρεθεί σε ένα τέτοιου είδους επικίνδυνο περιβάλλον είναι «χαλαρώστε και απολαύστε το». Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι κινήσεις επιφέρουν μεγαλύτερες αναταραχές στο ιξώδες και δυσχεραίνουν την κατάσταση. Η καλύτερη λύση είναι να αφήσει κανείς το σώμα του ελεύθερο να επιπλεύσει στη ρευστή άμμο και να περιμένει ως ότου φθάσει η βοήθεια.

Πηγή: http://www.tovima.gr

Νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα;-Οι αριθμοί είναι κατασκευή του ανθρώπινου μυαλού

Γεννήθηκαν από το μυαλό μας ή προϋπήρχαν;


Η διαμάχη αυτή είναι πολύ παλιά, ανάγεται στην αρχαιότητα και ίσως ακόμη πιο πέρα. Οι αριθμητικοί υπολογισμοί και τα Μαθηματικά έχουν μια ιστορία εκατοντάδων χιλιάδων ετών στον πολιτισμό μας και πρόσφατα οι νευροβιολόγοι απέδειξαν ότι η αίσθηση των αριθμών είναι έμφυτη, εγγεγραμμένη βαθιά στον εγκέφαλο όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και πολλών ζώων. Τι ακριβώς είναι όμως αυτοί καθεαυτοί οι αριθμοί; Αποτελούν μια ανθρώπινη επινόηση ή ξεχωριστές υπαρκτές οντότητες, τις οποίες ο άνθρωπος απλώς ανακάλυψε;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό αγγίζει τη μεταφυσική και απασχολεί τους φιλοσόφους τουλάχιστον από την εποχή του Πυθαγόρα. Ο συρακούσιος μαθηματικός πίστευε ότι οι αριθμοί αποτελούν την έκφραση του Σύμπαντος και οι ιδέες του βρήκαν απήχηση στη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του ιδεατού κόσμου του, στον οποίο τα μαθηματικά αντικείμενα συνιστούν ένα απολύτως συνεκτικό σύμπαν, το οποίο παραπέμπει σε μια τέλεια πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον άνθρωπο. Από τις ιδέες του Πλάτωνα γεννήθηκε η σύγχρονη σχολή του μαθηματικού ρεαλισμού, η οποία πρεσβεύει ότι οι μαθηματικές οντότητες δεν πηγάζουν από το ανθρώπινο μυαλό, αλλά υπάρχουν ανεξάρτητα από αυτό.

Η θεωρία αυτή συμβαδίζει απόλυτα με την καθημερινή πρακτική των μαθηματικών: όσοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την επιστήμη, προχωρώντας στο έργο τους έχουν πάντοτε την εντύπωση ότι ανακαλύπτουν αλήθειες οι οποίες προϋπήρχαν του συλλογισμού τους. Η εντύπωση αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι τα μαθηματικά φαίνεται να διέπουν όλη τη λειτουργία του κόσμου. Ολα τα φυσικά φαινόμενα, από την απλή δύναμη της βαρύτητας ως τις κβαντικές αφαιρέσεις, τον ηλεκτρομαγνητισμό και τις κινήσεις των άστρων, υπακούουν σε μαθηματικούς νόμους.

Μία ακόμα διαπίστωση που συνηγορεί υπέρ του μαθηματικού ρεαλισμού είναι το γεγονός ότι τα μαθηματικά υπάρχουν, ίδια και αναλλοίωτα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης και σε όλους τους πολιτισμούς. Το «δύο συν δύο» ισούται με «τέσσερα» για όλους τους ανθρώπους και, ακόμα και όταν μιλούν διαφορετικές γλώσσες και δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους με λέξεις, μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον μέσω των μαθηματικών.

Η «πλατωνική» σχολή του μαθηματικού ρεαλισμού συνάντησε ισχυρό αντίλογο στα τέλη του 19ου αιώνα με την εμφάνιση των μη Ευκλείδειων Γεωμετριών. Υπερβαίνοντας το Πέμπτο Θεώρημα του Ευκλείδη, οι μαθηματικοί ανακάλυψαν καινούργιους ιδεατούς κόσμους, οι οποίοι αν και δεν ανταποκρίνονταν στις ως τότε διαδεδομένες αντιλήψεις και έρχονταν σε αντίθεση με την αίσθηση που έχουμε για τα πράγματα, είχαν παρ' όλα αυτά νόημα και απόλυτη συνοχή. Αυτές οι νέες μαθηματικές οντότητες φαίνονταν να εξαρτώνται από αυθαίρετους κανόνες, οι οποίοι διατυπώνονται εκ των προτέρων. Αυτό, υποστήριξαν οι αντίπαλοι του μαθηματικού ρεαλισμού, σημαίνει ότι τα μαθηματικά δεν έχουν δική τους, ανεξάρτητη και αυθύπαρκτη υπόσταση, αλλά γεννιούνται από το ανθρώπινο μυαλό.

Η διαμάχη δεν λύθηκε φυσικά με αυτές τις ανακαλύψεις ενώ, προς χαρά των ρεαλιστών, σύντομα αποκαλύφθηκε ότι οι νέες, αφηρημένες μαθηματικές κατασκευές που αρχικά φαίνονταν να μην είναι τόσο πραγματικές, εκφράζονταν τελικά μέσα σε μια φυσική πραγματικότητα, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως βάση για τη διατύπωση της Θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν και την περιγραφή της δύναμης της βαρύτητας.

Οι δύο πλευρές δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον αγώνα, επιμένοντας η κάθε μία από τη δική της σκοπιά. Ο αρχικά «πλατωνικός» μαθηματικός ρεαλισμός εμπλουτίζεται διαρκώς ως σήμερα, βρίσκοντας νέους εκφραστές ακόμη και ως τις μέρες μας. Πριν από μερικά χρόνια ο κοσμολόγος Μαξ Τέγκμαρκ, καθηγητής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), έχει διατυπώσει την Υπόθεση του Μαθηματικού Σύμπαντος ή Θεωρία του Απόλυτου Συνόλου, σύμφωνα με την οποία όλες οι μαθηματικές δομές έχουν φυσική υπόσταση.

Στον αντίποδα, οι πρόσφατες θεωρίες των ενσώματων μαθηματικών, με πιο γνωστή αυτή των Τζορτζ Λάκοφ και Ραφαέλ Νούνιες, ξεκινούν από τις γνωσιακές επιστήμες για να υποστηρίξουν ότι τα μαθηματικά αποτελούν μια κατασκευή του ανθρώπινου μυαλού, το οποίο καθοδηγείται από το φυσικό Σύμπαν στη διατύπωση δομών οι οποίες μπορούν να το ερμηνεύσουν. Το ζήτημα τού αν οι αριθμοί είναι πραγματικοί ή απλώς μια επινόησή μας κάθε άλλο παρά έχει λυθεί. Σύμφωνα δε με πολλούς θεωρητικούς και μαθηματικούς, ίσως δεν βρει ποτέ την απάντησή του.


Πηγή: http://www.tovima.gr

Νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα;-Η κατασκευή των πυραμίδων παραμένει αίνιγμα

Παρ' ότι οι αρχαιολόγοι έχουν δώσει απαντήσεις για τον τρόπο κατασκευής των Πυραμίδων, οι περισσότεροι θεωρούν ότι τα πάντα γύρω από αυτές παραμένουν ένα αίνιγμα


Οι αρχαίοι είχαν συμπεριλάβει τον πιο εντυπωσιακό εκπρόσωπό τους, την Πυραμίδα του Χέοπα, στα Επτά Θαύματα του Κόσμου. Σήμερα, ακόμη οι αιγυπτιακές πυραμίδες εξακολουθούν να καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από το μυστήριο του θαύματος. Ενα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που τις περιβάλλουν επί ολόκληρες χιλιετίες είναι αυτό της κατασκευής τους. Το μυστικό της οικοδόμησής τους χάθηκε πολύ νωρίς και μόλις τα τελευταία χρόνια οι αρχαιολόγοι αρχίζουν να καταλήγουν σε κάποια συμπεράσματα. Εν τω μεταξύ, διάφοροι θρύλοι και εσφαλμένες αντιλήψεις έχουν διαδοθεί και επικρατήσει περνώντας στο ευρύ κοινό.

Το βασικό ερώτημα είναι πώς οι τεράστιοι ογκόλιθοι μετακινούνταν, σηκώνονταν κα τοποθετούνταν ο ένας επάνω στον άλλο. Σύγχρονες μαρτυρίες δεν έχουν σωθεί. Η πρώτη ιστορική αναφορά εμφανίζεται χιλιετίες αργότερα, από τον Ηρόδοτο, το 450 π.Χ. Ο αρχαίος ιστορικός υποστηρίζει ότι οι ογκόλιθοι υψώνονταν και μετακινούνταν από το ένα επίπεδο της πυραμίδας στο άλλο με μηχανές που λειτουργούσαν σαν μοχλοί, τις αιώρες, ενώ η οικοδόμηση ξεκινούσε από την κορυφή και συνεχιζόταν προς τη βάση.

Η δεύτερη αναφορά έρχεται τον 1ο π.Χ. αιώνα από τον Διόδωρο, ο οποίος δίνει μια εντελώς διαφορετική εκδοχή, λέγοντας ότι η μεταφορά των ογκολίθων γινόταν με ράμπες, εφόσον οι ανυψωτικές μηχανές δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη εκείνη την εποχή. Το γεγονός ότι δεν έχουν μείνει ίχνη από αυτές τις ράμπες, τόνιζε, οφείλεται στο ότι οι εργάτες τις κατέστρεφαν μετά την ολοκλήρωση του έργου. Οι δύο αντιφατικές αυτές μαρτυρίες απασχόλησαν τους αιγυπτιολόγους επί αιώνες. Σήμερα, έχει αποδειχθεί ότι και οι δύο αρχαίοι ιστορικοί είχαν υποπέσει σε σοβαρά λάθη, η εκδοχή του Διόδωρου όμως φαίνεται να είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι αρχαιολόγοι συμφωνούν ότι οι ογκόλιθοι θα πρέπει να μεταφέρονταν σε ράμπες, επάνω σε έλκηθρα με τροχούς. Επειδή όμως δεν υπάρχουν σχετικά ευρήματα, κανείς δεν γνωρίζει πώς ακριβώς κατασκευάζονταν και χρησιμοποιούνταν αυτές οι ράμπες. Το βέβαιο είναι ότι αποτελούσαν ένα μάλλον πολύπλοκο σύστημα, καμία όμως από τις προτάσεις που έχουν υποστηριχθεί δεν μπορεί να καλύψει πλήρως την κατασκευή, φθάνοντας ως την κορυφή της πυραμίδας. Ορισμένοι αρχαιολόγοι, όπως ο έγκριτος αμερικανός αιγυπτιολόγος Μαρκ Λένερ, υποστηρίζουν ότι οι διηγήσεις του Ηρόδοτου έχουν κάποια βάση και ότι κάποιου είδους μοχλοί θα πρέπει να χρησιμοποιούνταν ως βοηθητικοί στα επάνω τμήματα των οικοδομημάτων. Το 2006 ο γάλλος αρχαιολόγος Ζαν-Πιερ Ουντέν πρότεινε μια άλλη, πολύ πιο βάσιμη εκδοχή, αυτή της «εσωτερικής ράμπας» για την οικοδόμηση του επάνω μέρους των πυραμίδων.

Ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν ικανοποιητικά ευρήματα, όλες οι προτάσεις γίνονται και εξετάζονται με βάση το αν είναι εφικτές και αν θα μπορούσαν να έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ετσι, το ζήτημα παραμένει σχετικά ανοιχτό, αφήνοντας χώρο και για άλλες, έστω και αμφισβητούμενες, ερμηνείες. Ενας άλλος Γάλλος, ο επιστήμονας υλικών Ζοζέφ Νταβίντοβιτς, έχει υποστηρίξει ότι οι ογκόλιθοι δεν λαξεύονταν από τον βράχο, αλλά φτιάχνονταν επί τόπου με ένα είδος μπετόν από ασβεστόλιθο.

Μια διαδεδομένη αντίληψη που τείνει επίσης να ανατραπεί πλήρως είναι η χρήση δούλων ως ανειδίκευτων εργατών: τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι οι εργάτες που οικοδομούσαν τις πυραμίδες ήταν ειδικευμένοι, ζούσαν σε ειδικά οικήματα και πληρώνονταν με μισθό.


Πηγή: http://www.tovima.gr

Νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα;-Το ουράνιο τόξο έχει επτά χρώματα

Επτά, πέντε ή τέσσερα χρώματα; Την επόμενη φορά που θα δείτε ουράνιο τόξο ξαναμετρήστε


Ολοι ξέρουμε ότι τα χρώματα της ίριδας είναι επτά, το μαθαίνουμε από τις πρώτες κιόλας τάξεις του σχολείου. Οπως ξέρουμε και ότι αυτό που οι αρχαίοι πρόγονοί μας θεωρούσαν ίχνος της αγγελιαφόρου των θεών στον ουρανό δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάλυση του ηλιακού φωτός που περνάει μέσα από σταγονίδια νερού στην ατμόσφαιρα. Πόσοι όμως έχετε ξεχωρίσει πραγματικά επτά χρώματα στο ουράνιο τόξο; Μάλλον κανείς. Και αυτό γιατί τα χρώματα που διακρίνονται με το μάτι είναι μόνο τέσσερα ή, στην καλύτερη περίπτωση, πέντε. Ο αριθμός επτά δεν ανταποκρίνεται σε κάποιο συγκεκριμένο νόμο της Φυσικής. Αποτελεί απλώς μια υποκειμενική ερμηνεία που έχει επικρατήσει ως τις μέρες μας.

Οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που είδαν το ουράνιο τόξο όχι σαν μια θεϊκή απεικόνιση, αλλά ως ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο μπορούσε να μελετηθεί. Ο Μιλήσιος Αναξιμένης, παρατηρώντας τα σύννεφα, ήταν ο πρώτος ο οποίος συσχέτισε τον σχηματισμό του με το φως του ήλιου. Στη συνέχεια, ο Αριστοτέλης εξήγησε το κυκλικό σχήμα του με βάση την τότε γνωστή Γεωμετρία, αν και οι νόμοι της ανάκλασης που χρησιμοποίησε ήταν λανθασμένοι. Στα Μετεωρολογικά του διακρίνει μόνο τρία βασικά χρώματα στην ίριδα: το φοινικούν (βαθυκόκκινο), το πράσινο και το αλουργόν (ιώδες). Οπως σημειώνει «μεταξύ του φοινικού και πρασίνου φαίνεται πολλάκις ξανθόν», δηλαδή το κίτρινο.

Τον 14ο αιώνα, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, ο Γερμανός Θεοδώριχος του Φρίμπουργκ και ο Αραβας Καμάλ Αλ-Ντιν αλ Φαρίσι διέγνωσαν για πρώτη φορά ότι το φαινόμενο του ουράνιου τόξου έχει σχέση με τη βροχή. Στη συνέχεια το θέμα αναπτύχθηκε περισσότερο από τον Γιοχάνες Κέπλερ, τον Πιερ ντε Φερμά και τον Καρτέσιο, ο οποίος έδωσε και την πρώτη ικανοποιητική εξήγήσή του, υποστηρίζοντας ότι το ουράνιο τόξο παράγεται από τις ακτίνες του ήλιου που πέφτουν στα σταγονίδια του νερού και αντανακλώνται σε αυτά τουλάχιστον δύο φορές.

Ο «πατέρας» των θεωριών που ερμήνευσαν πλήρως το φαινόμενο της ίριδας και της σύνθεσης του φωτός ήταν ο Ισαάκ Νεύτων, με ένα πείραμα το οποίο πρόσφατα ψηφίστηκε από τους φυσικούς ως ένα από τα ωραιότερα στην Ιστορία της επιστήμης τους. Χρησιμοποιώντας ένα πρίσμα, ο Νεύτων έδειξε ότι το λευκό φως δεν είναι καθαρό, αλλά αποτελεί τη σύνθεση άλλων χρωμάτων με διαφορετικό μήκος κύματος. Αρχικά ο άγγλος επιστήμονας ξεχώρισε πέντε χρώματα. Στη συνέχεια όμως εισήγαγε διάφορους υπολογισμούς και αύξησε τον αριθμό τους σε επτά - κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κυανούν, βαθύ κυανούν και ιώδες -, ώστε να εξασφαλίσει την απαραίτητη για την κοσμοθεωρία της εποχής του αρμονία. Εκανε τα διαστήματα των χρωμάτων να συμπέσουν με τα διαστήματα των χορδών που παράγουν τις επτά μουσικές νότες, αναπαράγοντας τον «μαγικό» αριθμό - των πλανητών, των ημερών της δημιουργίας και ούτω καθ' εξής - που από την εποχή του Πυθαγόρα εθεωρείτο η έκφραση της απόλυτης τελειότητας.

Πηγή: http://www.tovima.gr/

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ - Αντίο Πεκίνο, καλημέρα Λονδίνο

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου πέρασαν στην Ιστορία και μια νέα Ολυμπιάδα (σ.σ. τα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν ως την επόμενη διοργάνωση) μόλις ξεκινά. Η τελετή λήξης των Αγώνων του Πεκίνου ήταν ένα μεγάλο πάρτι, με τους αθλητές όλων των χωρών να εισέρχονται όλοι μαζί στη “Φωλιά του Πουλιού”, δίνοντας το δικό τους χρώμα. “Αντίο Πεκίνο, καλημέρα Λονδίνο”…Η σκυτάλη πέρασε στην Αγγλία και την πρωτεύουσά της, που σε τέσσερα χρόνια από τώρα θα είναι η “καρδιά” του Ολυμπισμού.

Η μπάντα του κινέζικου στρατού έδωσε το έναυσμα και η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Πυροτεχνήματα παντού και η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Κίνας, με περίπου 200 τυμπανιστές, που φορούσαν τα χρώματα της χώρας τους, να στέκονται στο μέσον του σταδίου. Λίγο αργότερα τους πλαισίωσαν 1.100 χορευτές και χορεύτριες, ακολούθησαν οκτώ οχήματα με χορευτές και τυμπανιστές, ενώ στον κύκλο προστέθηκαν και ακροβάτες. Ο κύκλος έκλεισε μόλις έφτασε στα 2008.

Και μετά, η παρέλαση. Πρώτη μπήκε στο στάδιο η Πηγή Δεβετζή, σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Την ακολούθησαν οι σημαιοφόροι των άλλων χωρών και μετά όλοι οι αθλητές. Σαν το moto των Αγώνων: «ένα όνειρο, ένας κόσμος». Την έπαρση της ελληνικής σημαίας ακολούθησαν οι ομιλίες του προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, Λιου Κι και του πρόεδρου της ΔΟΕ, Ζακ Ρογκ, ο οποίος μόνο καλά λόγια είχε για τους διοργανωτές. Ο επικεφαλής των «αθανάτων» κήρυξε –ως είθισται- τη λήξη των Αγώνων και κάλεσε άπαντες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.

Καταστολή της σημαίας του Ολυμπιακού κινήματος και παράδοσή της στον δήμαρχο του Λονδίνου, της πόλης που «θα έχει την τιμή και την ευθύνη» της επόμενης διοργάνωσης. Ο δήμαρχος του Πεκίνου παρέδωσε τη σημαία στον Βρετανό ομόλογό του και η Ολυμπιάδα του Λονδίνου διανύει ήδη τα πρώτα της λεπτά.

Το σήμα των Αγώνων του 2012, η παρουσίαση της βρετανικής πρωτεύουσας και ένα κόκκινο λεωφορείο σήμα κατατεθέν των δρόμων του Λονδίνου, εισήχθη στο γήπεδο. Από μέσα του ξεπρόβαλε η Λιόνα Λιούς, που τραγούδησε συνοδευόμενη από τον κιθαρίστα των Λεντ Ζέπελιν, Τζίμυ Πέιτζ. Και μετά, ο σούπερ σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Ντέιβιντ Μπέκαμ ξεσήκωσε το κοινό! Οι υψηλοί Βρετανοί προσκεκλημένοι αποχώρισαν με το παραδοσιακό όχημα, που είχε μετατραπεί σε γήπεδο με πολύχρωμες ομπρέλες γύρω γύρω.

Μια σκάλα αεροπλάνου, τρεις αθλητές που επιβιβάστηκαν για να αποχωρίσουν με την… τελευταία πτήση των κινεζικών αερογραμμών. Ένας από αυτούς, ξεδίπλωσε μια περγαμηνή και εικόνες από τις 16 ημέρες των 29ων Ολυμπιακών Αγώνων «πλημύρισαν» το στάδιο. Στο κέντρο του οποίου, υψώθηκε ένας εικονικός πύργος ελέγχου ή αλλιώς ο πύργος της μνήμης, στην κορυφή του οποίου βρίσκονταν δυο χορευτές, αναπαριστώντας τις κινήσεις του σώματος των αθλητών.

Και μετά, η Φλόγα. Το σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο ταξιδιώτης-αθλητής δίπλωσε σιγά σιγά την περγαμηνή και όσο εκείνος δίπλωνε, η Φλόγα έσβηνε. Ώσπου χάθηκε από τον ουρανό του Πεκίνου. 399 χορευτές δημιούργησαν όμως τη δική τους φλόγα στον πύργο της μνήμης, δείχνοντας πως η Φλόγα των Αγώνων δε σβήνει ποτέ.
Και σιγά-σιγά, ο πύργος της μνήμης μετατράπηκε σε δέντρο, σύμβολο ζωής, που απλώνει τα κλαδιά του προς πάσα κατεύθυνση. Και χιλιάδες πυροτεχνήματα φώτισαν τον ουρανό της κινεζικής πρωτεύουσας. Θέαμα φαντασμαγορικό, εικόνα νοσταλγική, που ακόμη και 1000 λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν…

Και το πάρτι ξεκίνησε! Στη σκηνή ανέβηκαν έξι τραγουδιστές, που έδωσαν το ρυθμό, ενώ ακολούθησε ο Πλάθιδο Ντομίνγκο, συνοδευόμενος από Κινέζα σοπράνο. Ακολούθως, τη σκυτάλη πήραν Κινέζοι τραγουδιστές της ποπ και το στάδιο μετατράπηκε σε μια τεράστια πίστα, όπου το κέφι και ο χορός ήταν… Ολυμπιονίκες!

Πηγή: http://www.sportnet.gr/

Πέφτει η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων

Πέφτει σήμερα η αυλαία των 29 Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Η Κίνα δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι πέτυχε τον στόχο της σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Από το 2001, που ανατέθηκε από την ΔΟΕ στην Κίνα η διοργάνωση των 29ων Ολυμπιακών Αγώνων, η χώρα ζούσε με ένα όνειρο, να διοργανώσει άρτιους Αγώνες και από καθαρά αθλητική σκοπιά, να κυριαρχήσουν οι Κινέζοι αθλητές στη διοργάνωση.

Η Κίνα γενικώς και το Πεκίνο ειδικώς, δικαιούνται να υπερηφανεύονται ότι πέτυχαν απόλυτα το μεγάλο στόχο τους, αφού έκαναν σπουδαίους Αγώνες και ταυτοχρόνως, η κινέζικη ολυμπιακή ομάδα θριάμβευσε, κατακτώντας άνετα την πρώτη θέση στον πίνακα των μεταλλίων με 49 χρυσά.

Στη δεύτερη θέση βρίσκονται οι ΗΠΑ με 34 χρυσά, στην τρίτη η Ρωσία με 21 και στην τέταρτη η Βρετανία με 19.

Η ώρα του απολογισμού φτάνει για όλους, ωστόσο μπορεί να κρατήσει κανείς τα αλλεπάλληλα ρεκόρ που σημειώθηκαν στο Πεκίνο και καταρρίφθηκαν τις περισσότερες φορές από τους ίδιους αθλητές, όπως από τον Αμερικανό κολυμβητή Μαϊκλ Φέλπς, τον Τζαμαϊκανό δρομέα Γιουσέϊ Μπόλτ και την Ρωσίδα Γελένα Ισιμπαγιεβα.

Η Κίνα θα παραδώσει τη σκυτάλη στους Βρετανούς για τη διοργάνωση της 30ης Ολυμπιάδας, το 2012 στο Λονδίνο.



Πηγή: http://www.ikypros.com/

Η επική ολυμπιακή <<μάχη>> ανάμεσα στις Η.Π.Α και την Ισπανία

Σε διαφήμιση διαρκείας του μπάσκετ εξελίχθηκε ο τελικός του Ολυμπιακού τουρνουά. Μετά από ένα αλησμόνητο, γεμάτο θέαμα παιχνίδι, οι ΗΠΑ νίκησαν την Ισπανία με 118-107 και πήραν το χρυσό μετάλλιο μετά από 8 χρόνια. Γενναίοι και ανταγωνιστικοί οι Ισπανοί, αντιστάθηκαν μέχρι τέλους.

Από την αρχή του αγώνα, φάνηκε ότι θα παρακολουθούσαμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι. Παρά το γεγονός ότι η Ισπανία έστησε ζώνη στην άμυνα, δεν προσπάθησε να πάρει το παιχνίδι πηγαίνοντας χαμηλά το σκορ (κάτι τέτοιο άλλωστε κόντρα στις ΗΠΑ είναι ουτοπία) αλλά φανέρωσε πρόθεση να παίξει μπάσκετ και να εκμεταλλευτεί τον Γκασόλ.

Οι Αμερικανοί είχαν χίλιους-δύο τρόπους να φτάνουν στo αντίπαλο καλάθι, αλλά το ίδιο κατάφερναν και οι Ισπανοί. Η πολύ δυνατή (πάνω στην μπάλα) άμυνα των ΗΠΑ έφερε αιφνιδιασμούς και θέαμα προς το τέλος της πρώτης περιόδου και στις αρχές της δεύτερης (38-31, 46-33), ωστόσο η Ισπανία (που έπαιζε χωρίς τον τραυματία Καλδερόν) είχε λύσεις και μεγάλο… τσαμπουκά. Ο Ρούντι Φερνάντεθ, με φτερά στα πόδια, πλήγωνε την αμερικανική άμυνα ενώ ο 18χρονος Ρούμπιο ξεδίπλωνε το πλούσιο ταλέντο του. Ο ρυθμός ήταν καταπληκτικός και το σκορ πήγε στα ύψη προς τέρψη των φιλάθλων (69-61).

Η Ισπανία είχε και άλλα πράγματα να δώσει. Ο Ναβάρο (με τα χαρακτηριστικά σουτ που έχουν μεγάλο ύψος) πήρε μπροστά, η Ισπανία μείωσε στους δύο (79-77) αλλά οι Αμερικανοί είχαν πάντα τους τρόπους για να διατηρούν το προβάδισμά τους (91-82). Οι «Ρόχας» επέστρεψαν και πάλι (91-89, 104-99), το παρκέ είχε πάρει φωτιά αλλά όταν η μπάλα φλεγόταν «καθάρισαν» οι μεγάλες προσωπικότητες. Ένα…τετράποντο του Μπράιαντ (τρίποντο και φάουλ) και ένα μεγάλο τρίποντο του Ουίλιαμς έγειραν μια για πάντα την πλάστιγγα στο μέρος των Αμερικανών.

Η Ισπανία, προς τιμήν της, πάλεψε μέχρι τέλους, ωστόσο οι ΗΠΑ δεν θα έχαναν αυτή τη σπουδαία ευκαιρία να επιστρέψουν στην κορυφή. Ο επικός τελικός τελείωσε με το χορταστικό 118-107 (ρεκόρ επίθεσης για το νικητή στην ιστορία των τελικών των Ολυμπιακών Αγώνων).

Τα δεκάλεπτα 1o: 38-31,2o: 69-61,3o: 91-82,4o: 118-107.

ΗΠΑ: Γουέιντ 27, Πολ 13, Τζέιμς 14, Μπράιαντ 20, Άντονι 13, Χάουαρντ 8, Μπος 8, Γουίλιαμς 7, Πρινς 6, Κιντ 2

Ισπανία: Π. Γκασόλ 21, Ναβάρο 18, Χιμένεθ 11, Μ. Γκασόλ 11, Ρούμπιο 6, Φερνάντεθ 22, Ρέγες 10, Γκαρμπαχόσα 3, Ροντρίγκεθ 2, Μούμπρου 2.

Πηγή: http://www.contra.gr/Basketball/World/OlympicsBasket/Beijing2008/USA_Spain/209757.html