Νανογλυπτική: Τεχνη στο μάτι της βελόνας

Δημιουργία χωρίς... ανάσα

Η τέχνη της «νανογλυπτικής», όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος, απαιτεί θυσίες, υπερβολική υπομονή και απεριόριστο χρόνο. «Όταν δουλεύεις σε τόσο μικρή κλίμακα πρέπει ουσιαστικά να σταματήσεις να αναπνέεις!» δηλώνει χαρακτηριστικά. «Για να μπορώ να δουλέψω» συμπληρώνει «πρέπει να είμαι απίστευτα ήρεμος, σχεδόν να βρίσκομαι σε κατάσταση διαλογισμού και να είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχουν κραδασμοί από αυτοκίνητα ή από οποιαδήποτε άλλη έντονη κίνηση εντός του χώρου. Ο βαθμός δυσκολίας είναι πραγματικά υπερβολικά υψηλός» παραδέχεται.

Ο καλύτερός του φίλος, τονίζει, είναι ένα μικροσκόπιο που τον συντροφεύει σε ατελείωτες ώρες δημιουργίας, οι οποίες πολλές φορές αγγίζουν συνοπτικά ως και τους δύο μήνες. Αυτό, φυσικά, ποικίλλει ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας του έργου. «Δουλεύω πάνω σε κάθε κομμάτι περίπου 15-18 ώρες την ημέρα, με αρκετές παύσεις. «Το μεγαλύτερο διάστημα που έχω αφιερώσει ποτέ για την ολοκλήρωση ενός γλυπτού ανέρχεται σε τέσσερις μήνες» προσθέτει.

Όταν κατάπιε το... γλυπτό

Και, φυσικά, το ότι προσπαθεί να σμιλεύσει κάτι σχεδόν ανύπαρκτο εγείρει το εύλογο ερώτημα των ατυχημάτων. Όπως εξηγεί, οι ισορροπίες οι οποίες διαχωρίζουν το αριστούργημα από την καταστροφή είναι υπερβολικά λεπτές. Μια απότομη κίνηση, μια πιο βαθιά ανάσα, ο χτύπος της καρδιάς του σε λάθος στιγμή και το έργο τέχνης αποτελεί παρελθόν. Φανερά εκνευρισμένος, ο Γουίγκαν αναφέρει ένα περιστατικό όπου κατά λάθος εισέπνευσε μια χαριτωμένη, λιλιπούτεια μπαλαρίνα που έφτιαχνε στην κεφαλή ενός καρφιού. «Την εισέπνευσα και την κατάπια! Τόσο απλά! Ένα μικρό λάθος, και άντε πάλι από την αρχή!».