Συνήθως Συνηθίζουμε τη Συνήθεια

Η συνήθεια!
Μια λέξη με πολύ νόημα. Πόσα πράγματα γίνονται χάρη στη συνήθεια τελικά ΑΝ όχι όλα; Τα περισσότερα ίσως.
Η ομορφιά συνηθίζεται, το ίδιο και η ασκήμια.
Το κρύο, η ζέστη συνηθίζεται από ένα σημείο και μετά.
Η μοναξιά, ο κόσμος, η ησυχία, η φασαρία.
Η αγάπη, το μίσος.
Αντιφατικές έννοιες, μα όλες συνηθίζονται. Κάπως, κάποτε, αλλά συνηθίζονται.
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα πράγματα έχω συνηθίσει στη ζωή μου.
Νομίζω όλα.
Σε κάθετι που έχεις συνηθίσει νομίζω ότι το παίρνεις σαν δεδομένο ότι έτσι θα είναι για πάντα.
Συνήθισα δηλαδή να κάνω ένα τρόπο ζωής Χ. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να το αλλάξω. Γιατί τελικά ούτε η συνήθεια μπορεί να είναι μόνιμη! Τότε θα μπώ στην διαδικασία χωρίς να μου πολυαρέσει στην αρχή να κάνω κάτι άλλο μέχρι που θα συνηθίσω και θα μου φαίνεται φυσιολογικό το κάτι καινούργιο που θα αλλάξει το παλιό.
Εντάξει το ότι συνηθίζεις κάτι, δεν σημαίνει ότι σου αρέσει κι όλας.
Απλώς μπορείς να το ανεχθείς. Μπορείς να το υπομένεις. Μπορείς να το ζείς.
Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η συνήθεια είναι μια διεργασία του μυαλού που άλλοτε σε «αναγκάζει» να κάνεις κάποια πράγματα και άλλοτε (πριν ή μετά από χρόνια) όχι.
Γιατί μετά την συνήθεια έρχεται άλλο συναίσθημα. Είναι αυτό το συναίσθημα που λέει στην «συνήθεια» ότι μάλλον ήρθε το τέλος της. Εγώ αυτό το συναίσθημα το αποκαλώ «μπούχτισμα». Είναι το μπούκωμα των συναισθημάτων γύρω από μία συνήθεια.